Verhalen
Ik mis mijn oma en denk aan haar nog heel vaak terug. Ik wil iets van haar heel dichtbij mij dragen zonder dat het niet bij mij past… Ik wil iets van nu, iets moois, iets waardevols, iets wat ik nooit meer af hoef te doen,iets tijdloos, iets wat met mij mee groeit, maar mij toch herinnert aan haar.
Zij is gestorven maar haar verhaal leeft voort. In mij, in mijn familie en eigenlijk overal ter wereld. De oorlog is iets wreeds, en intens verdrietig. Vergeven kunnen we wel, maar vergeten moeten we nooit. Verhalen gaan van oma op kleindochter, van moeder op kind, maar is na zoveel jaren het verhaal nog wel hetzelfde?
Ik heb de kans gekregen om net voor het te laat was een korte film te mogen maken over mijn oma en haar verhaal, De film is af, en staat in de kast. Mijn oma is inmiddels dood, en het enige wat ik van haar had willen krijgen is in de verhuizing kwijtgeraakt. Hetgeen mij het aller dierbaarst was is weggegooid omdat iemand de schoonheid en de bijzonderheid hiervan niet inzag.
Een simpel ijzeren theelepeltje. Hier at zij altijd haar yoghurt mee. Een doodgewoon theelepeltje, voor ieder mens. Maar voor mij betekende het de hele wereld. Dit theelepeltje was het enige wat ze had meegenomen uit Auschwitz en wat ze altijd heeft bewaard. Hier heeft ze in het kamp al het weinige eten wat ze daar kreeg mee opgegeten en ik mocht dat hebben van haar als ze er niet meer zou zijn.
Voor ik het wist was het weg, weggegooid, weggegeven, niemand wist over welk lepeltje ik het had.
Verscheurd door verdriet, maar niks aan te doen. Weg… net als zij.
Geen aandenken, geen sieraad niks van haar gewoon om te hebben, om af en toe naar te kijken, het te poetsen, of gewoon iets van haar waarvan ik weet waar het ligt al kijk ik er misschien zelden naar.